Theatrum Mundi: Adaptif Manzaralar
İzleyici ve Yapay Zeka Odağında Dönüşen Video Sanatı
 |
| Theatrum Mundi Interactive Art Installation |
Ahmet Rüstem Ekici ve Hakan Sorar’ın "Theatrum Mundi: Adaptif Manzaralar" adlı eseri, izleyiciyi dijital bir dünya yaratma eyleminin merkezine yerleştiren, yaşayan ve sürekli evrilen bir interaktif video deneyimidir. Projenin temelinde, video sanatının izleyicisini, eserin bizzat şekillendiricisi olan aktif bir katılımcıya dönüştürme arzusu yatar. YARAT Contemporary ve Sónar+D gibi platformlarda sergilenen önceki versiyonlarıyla bir sanatsal araştırmaya dönüşen proje, bu son haliyle, yaratıcılığın, kontrolün ve sanatsal üretimin doğasını temelden sorgulayan bir sahne kurar.
Eser, üç kanallı ekranların oluşturduğu bir yapı üzerine kuruludur. Merkezdeki ekran, izleyicinin sahnesidir. Katılımcı, bir joystick aracılığıyla Şili’nin Atacama Çölü’nden esinlenen sanal bir manzarada gezinir. Ancak bu sadece bir keşif değildir; izleyici, elindeki kontrollerle atmosferin ışığını, sesini ve rengini değiştirerek dünyanın yönetmeni konumuna geçer. Ancak bu, sınırsız bir özgürlük değildir; sanatçıların tanımladığı bir sistem içinde bir "tanımlı özgürlük"tür. Eser, bu noktada kontrolün doğasını felsefi bir sorgulamaya açar: Yaratıcı özgürlüğümüz, bize sunulan araçların ve kodun sınırları dahilinde mi mümkündür? Bu durum, izleyiciye bir yandan mutlak bir güç hissi verirken, diğer yandan kendi eylemliliğinin sınırlarıyla yüzleştirir. Bu deneyimin en kritik yönü, sürekliliğidir. Her katılımcı, bir öncekinin bıraktığı ve şekillendirdiği bir dünyanın üzerine kendi izini ekler.
Bu kişisel ve yönlendirilebilir deneyimin iki yanında ise sanal dünyada var olup olmadığı belli olmayan görüntüler akar. Her iki video da, sanatçıların metinsel komutlarla yönlendirdiği yapay zeka tarafından üretilmiştir. Bu akışlar, sadece yapay zekanın hayal gücünü sergilemekle kalmaz; aynı zamanda sanal görüntü oluşturma biçimleri üzerine bir araştırma alanı açar. Merkezdeki, oyuncu kontrollü sanal kameranın gerçek zamanlı gezinti sunduğu melez "machinima" estetiği ile, yan ekranlardaki, bir komutla üretilip kurgulanan yapay zeka videolarının "sentetik kamera" potansiyelleri karşı karşıya getirilir. Bu durum, SACO Bienali’nin küratöryel metninde bahsedilen, "sadece beklediğimiz yerde bir şeyler bulmayı umduğumuz" sınırlı algımıza meydan okur. Eser, hem insan güdümlü hem de makine-sentezli "görme" biçimlerini sergileyerek, "karanlık ekosistemleri" keşfetmek için yeni görsel dillerin gerekliliğini vurgular.
 |
| A.I. Generated 3D Model |
 |
| Image to 3d asset creation for Theatrum Mundi |
SACO Bienali’nin "Ecosistemas oscuros" (Karanlık Ekosistemler) teması, eserde çok katmanlı bir anlam kazanır. Atacama Çölü, sadece coğrafi bir ilham değil, aynı zamanda çağımızın karanlıklarının bir metaforudur. Bu karanlık; küresel tüketim kültürünün bir sonucu olarak çölün bir "atık alanına" dönüşmesinin getirdiği ekolojik yaradır. Aynı zamanda, komutlarımızı nasıl sanatsal formlara dönüştürdüğünü tam olarak anlayamadığımız yapay zekanın teknolojik "kara kutusudur". Ayrıca, merkezdeki interaktif dünyanın kendi içindeki ses tasarımı ve video yerleştirmeleri de yine yapay zeka sistemlerinin ürettiği sesler ve görüntülerle zenginleştirilerek, bu "karanlık" ve öngörülemez katman daha da derinleştirilir. Ancak belki de en tekinsiz karanlık ekosistem, merkezdeki sahnede hep birlikte, öngörülemez bir şekilde inşa ettiğimiz kolektif an'ın kendisidir.
Nihayetinde "Theatrum Mundi: Adaptif Manzaralar", bir sanat eserinin ne olabileceğine dair yerleşik fikirlerimize meydan okumaya çalışır. Yaratıcılığın insan, makine, küratör ve izleyici topluluğu arasında dağıldığı bu hybrid sahnede, eser bize bir cevap sunmaz; aksine, teknolojiyle, çevreyle ve birbirimizle olan ilişkimizi düşünmemiz için dinamik bir ayna tutar.
Theatrum Mundi Adaptif Manzaralar Saco Bienali için üretilmiştir. 2025
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Theatrum Mundi: Paisajes Adaptativos
El Videoarte en Transformación: Un Enfoque en el Espectador y la Inteligencia Artificial
La obra "Theatrum Mundi: Paisajes Adaptativos" de Ahmet Rüstem Ekici y Hakan Sorar es una experiencia de video interactiva, viva y en constante evolución, que sitúa al espectador en el corazón del acto de crear un mundo digital. En la base del proyecto yace el deseo de transformar al espectador pasivo del videoarte en un participante activo que da forma a la obra misma. El proyecto, que se ha convertido en una investigación artística a través de sus versiones anteriores exhibidas en plataformas como YARAT Contemporary y Sónar+D, establece en su forma más reciente un escenario que cuestiona fundamentalmente la naturaleza de la creatividad, el control y la producción artística.
La obra se basa en una estructura de tres pantallas. La pantalla central es el escenario del espectador. El participante, mediante un joystick, navega por un paisaje virtual inspirado en el Desierto de Atacama en Chile. Sin embargo, esto no es solo una exploración; el espectador, con los controles en sus manos, se convierte en el director del mundo, cambiando la luz, el sonido y el color de la atmósfera. Pero esta no es una libertad ilimitada; es una "libertad definida" dentro de un sistema determinado por los artistas. En este punto, la obra abre una investigación filosófica sobre la naturaleza del control: ¿Es nuestra libertad creativa solo posible dentro de los límites de las herramientas y el código que se nos ofrecen? Esta situación, por un lado, le da al espectador una sensación de poder absoluto, mientras que por otro, lo confronta con los límites de su propia agencia. El aspecto más crítico de esta experiencia es su continuidad. Cada participante añade su propia huella sobre el mundo que el anterior dejó y dio forma.
A ambos lados de esta experiencia personal y dirigible, fluyen imágenes cuya existencia en el mundo virtual es incierta. Ambos videos son generados por inteligencia artificial, dirigida por los artistas a través de comandos textuales. Estas corrientes no solo exhiben la imaginación de la IA, sino que también abren un campo de investigación sobre las formas de creación de imágenes virtuales. La estética híbrida del "machinima" en el centro, que ofrece un recorrido en tiempo real con una cámara virtual controlada por el jugador, se contrapone con el potencial de la "cámara sintética" de los videos de IA en las pantallas laterales, producidos y editados a partir de un comando. Esta situación desafía nuestra percepción limitada, mencionada en el texto curatorial de la Bienal SACO, de que "solo esperamos encontrar algo donde ya esperamos". La obra, al presentar formas de "ver" tanto dirigidas por humanos como sintetizadas por máquinas, subraya la necesidad de nuevos lenguajes visuales para explorar los "ecosistemas oscuros".
"Theatrum Mundi" marca un punto de inflexión en la evolución histórica del arte digital. Los primeros días del arte tridimensional fueron un proceso de "escultura digital", en el que el artista modelaba polígonos pacientemente como si fuera arcilla virtual. Esta obra, en cambio, representa una ruptura radical con ese proceso laborioso. Los artistas, a través de plataformas como Text to 3D, colaboran con la inteligencia artificial en lugar de modelar directamente. Las palabras e imágenes se transforman en mundos y seres tridimensionales. Este es un nuevo paradigma en el que la creación artística pasa de los gestos de la mano del artista al poder abstracto del lenguaje y los conceptos. Este salto tecnológico es un paso crítico que abre el camino para la construcción instantánea y en tiempo real de los assets (activos) de mundos virtuales y videojuegos en el futuro. La compleja infraestructura técnica del proyecto y su implementación en Unreal Engine se ha realizado con la valiosa colaboración de Artun İmamoğlu en la creación de los mundos del juego. Esta colaboración no es solo una necesidad técnica, sino también una referencia al espíritu colectivo e interdisciplinario inherente al arte digital. Este espíritu colectivo también se manifiesta en el pasado del proyecto; sus versiones anteriores tomaron forma en diálogo con los textos y marcos conceptuales de curadores como Fırat Arapoğlu, demostrando que la obra siempre se ha transformado en una producción polifónica. Este es el resultado de un proceso de investigación tecnológica que comenzó con el apoyo de Engin Arer en las versiones anteriores del proyecto.
El tema de la Bienal SACO, "Ecosistemas oscuros", adquiere un significado de múltiples capas en la obra. El Desierto de Atacama no es solo una inspiración geográfica, sino también una metáfora de las oscuridades de nuestra era. Esta oscuridad es la herida ecológica causada por la transformación del desierto en un "vertedero" como resultado de la cultura de consumo global. Al mismo tiempo, es la "caja negra" tecnológica de la inteligencia artificial, cuyos procesos para transformar nuestros comandos en formas artísticas no comprendemos del todo. Además, el diseño de sonido y las inserciones de video dentro del propio mundo interactivo central también se enriquecen con sonidos e imágenes generados por sistemas de IA, profundizando aún más esta capa "oscura" e impredecible. Pero quizás el ecosistema oscuro más inquietante es el momento colectivo que construimos todos juntos, de manera impredecible, en el escenario central.
En última instancia, "Theatrum Mundi: Paisajes Adaptativos" busca desafiar nuestras ideas establecidas sobre lo que una obra de arte puede ser. En esta escena híbrida donde la creatividad se distribuye entre el ser humano, la máquina, el curador y la comunidad de espectadores, la obra no nos ofrece una respuesta; por el contrario, nos tiende un espejo dinámico para reflexionar sobre nuestra relación con la tecnología, el medio ambiente y los unos con los otros.
Theatrum Mundi: Paisajes Adaptativos ha sido producida para la Bienal SACO.2025
------------------------------------------------------------------------------------------
Theatrum Mundi: Adaptive Landscapes
Video Art in Transformation: A Focus on the Viewer and Artificial Intelligence
Ahmet Rüstem Ekici and Hakan Sorar's "Theatrum Mundi: Adaptive Landscapes" is a living and constantly evolving interactive video experience that places the viewer at the heart of the act of creating a digital world. At the core of the project lies the desire to transform the passive viewer of video art into an active participant who shapes the work itself. The project, which has evolved into an artistic research through its previous versions exhibited at platforms like YARAT Contemporary and Sónar+D, establishes in its latest form a stage that fundamentally questions the nature of creativity, control, and artistic production.
The work is built upon a three-channel structure. The central screen is the viewer's stage. The participant, using a joystick, navigates a virtual landscape inspired by Chile’s Atacama Desert. This is not merely an exploration, however; with the controls in hand, the viewer becomes the director of the world, changing the atmosphere's light, sound, and color. Yet, this is not an unlimited freedom; it is a "defined freedom" within a system determined by the artists. At this point, the work opens a philosophical inquiry into the nature of control: Is our creative freedom only possible within the limits of the tools and code offered to us? This situation, on one hand, gives the viewer a sense of absolute power, while on the other, confronts them with the limits of their own agency. The most critical aspect of this experience is its continuity. Each participant adds their own trace upon the world that the previous one left and shaped.
Flanking this personal and steerable experience are streams of images whose existence in the virtual world is uncertain. Both videos are generated by artificial intelligence, directed by the artists through textual prompts. These streams not only showcase the imagination of AI but also open up a field of research into forms of virtual image creation. The hybrid "machinima" aesthetic of the center, which offers a real-time journey with a player-controlled virtual camera, is juxtaposed with the "synthetic camera" potentials of the AI videos on the side screens, which are produced and edited from a prompt. This situation challenges our limited perception, mentioned in the SACO Biennial's curatorial text, of "only expecting to find something where we already look." The work, by presenting both human-driven and machine-synthesized ways of "seeing," underscores the necessity of new visual languages to explore "dark ecosystems."
"Theatrum Mundi" marks a turning point in the historical evolution of digital art. The early days of three-dimensional art were a process of "digital sculpting," in which the artist patiently crafted polygons as if they were virtual clay. This work, however, represents a radical break from that labor-intensive process. The artists, through platforms like Text to 3D, collaborate with artificial intelligence instead of modeling directly. Words and images are transformed into three-dimensional worlds and beings. This is a new paradigm in which artistic creation shifts from the gestures of the artist's hand to the abstract power of language and concepts. This technological leap is a critical step that paves the way for the real-time, instantaneous construction of assets for virtual worlds and games in the future. The project's complex technical infrastructure and its implementation on Unreal Engine have been realized with the valuable collaboration of Artun İmamoğlu in creating the game worlds. This collaboration is not just a technical necessity but also a reference to the collective and interdisciplinary spirit inherent in digital art. This collective spirit also manifests in the project's past; its previous versions took shape in dialogue with the texts and conceptual frameworks of curators like Fırat Arapoğlu, proving that the work has always transformed into a polyphonic production. This is a continuation of the technological research process that began with the support of Engin Arer in the project's previous versions.
The theme of the SACO Biennial, "Ecosistemas oscuros" (Dark Ecosystems), acquires a multi-layered meaning in the work. The Atacama Desert is not just a geographical inspiration but also a metaphor for the darkness of our era. This darkness is the ecological wound resulting from the desert's transformation into a "dumping ground" by the culture of global consumption. At the same time, it is the technological "black box" of the artificial intelligence, whose processes for transforming our commands into artistic forms we do not fully comprehend. Furthermore, the sound design and video placements within the central interactive world are also enriched with sounds and images generated by AI systems, further deepening this "dark" and unpredictable layer. But perhaps the most unsettling dark ecosystem is the collective moment that we all build together, unpredictably, on the central stage.
Ultimately, "Theatrum Mundi: Adaptive Landscapes" seeks to challenge our established ideas about what an artwork can be. In this hybrid stage where creativity is distributed among the human, the machine, the curator, and the community of viewers, the work does not offer an answer; on the contrary, it holds up a dynamic mirror for us to reflect on our relationship with technology, the environment, and each other.
Theatrum Mundi: Adaptive Landscapes was produced for the SACO Biennial. Special thanx to SAHA for supporting SACO Bieannial
.jpg)
Yorumlar
Yorum Gönder